Με της ψυχής μου τα μάτια, ακολουθώντας το φωτεινό μονοπάτι της Γνώσης, ανακάλυψα έναν απέραντο κήπο γεμάτο ζωντάνια, αισθήσεις, χρώματα και φώς.
Όμως παρότι το ένα μετά το άλλο άρχισαν να παίρνουν θέση πάνω στα καλογυαλισμένα ράφια του μυαλού μου, που επιθυμώ βαθύτατα να γεμίσω, κάθε φορά όλο και κάτι συμβαίνει για να μου υπενθυμίσει πως «Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα».
Έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να καλλιεργώ όλο και περισσότερο την αρετή της Ταπεινοφροσύνης και του Σεβασμού απέναντι σε όλη αυτή τη μαγευτική απεραντοσύνη της Γνώσης και της Εξερεύνησης του νέου, του καινούργιου και του φρέσκου, που μοσχομυρίζει χαρά και ικανοποίηση...!