Δεν έμαθα για πού τραβάει ο χρόνος
τις νύχτες τις άφεγγες
όταν τα πλάσματα τρέμουν στην ερημία
τι παίρνει μαζί του τι αφήνει
δεν έμαθα
έτσι σπαταλώντας τη ζωή μου
σ' εκείνο το ελάχιστο από πραγματικότητα
άβατη ή ανέφικτη
τόσο μπόρεσα.

«Η ποίηση ήταν πάντα για μένα η πρώτη ύλη η ακατέργαστη των βιβλίων μου, το μεταφυσικό στοιχείο της όρασής μου». Αυτό είχα γράψει στα Μονοπάτια του Αγγέλου μου, που ήταν σελίδες από τα ημερολόγια που κρατούσα μια ζωή. Και είχα γράψει ακόμα πως «η ποίηση είναι το αρχέγονο υλικό της χαμένης μνήμης ή, αλλιώς, το περπάτημα της ψυχής πάνω στην άβυσσο». Μισόν αιώνα μετά, το ίδιο θέλω να πω. Και κάτι ακόμα: «Είμαστε πλάσματα ελλιπή, πλάσματα της στέρησης. Ο πόθος μας να φτάσουμε στην υπέρβαση είναι στέρηση ή, αλλιώς, ο πόνος για το ελλιπές πρόσωπό μας».