Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει τις εργασίες πέντε ιστορικών που εξετάζουν την «ελληνική υπόθεση» στο Συμβούλιο της Ευρώπης το 1967-1969, καθώς και τις προεκτάσεις του ζητήματος στη διεθνή πολιτική. Εστιάζει στη διεθνή καταγγελία της δικτατορίας των συνταγματαρχών για τη διενέργεια βασανιστηρίων, στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε η Δανία και η οποία κατέληξε στον ουσιαστικό εξαναγκασμό της Ελλάδας σε αποχώρηση από τον διεθνή οργανισμό.

Μελετά ένα γεγονός και μια χρονική στιγμή κατά την οποία συναντήθηκαν οι δρόμοι δύο μικρών ευρωπαϊκών κρατών που δε γειτνιάζουν γεωγραφικά, της Δανίας και της Ελλάδας - ενός του βορρά και ενός του νότου. Αναζητεί τις περίπλοκες «απευθείας» διαδράσεις δύο τέτοιων χωρών, σε κάποιο βαθμό «υπερβαίνοντας» τη βαριά σκιά των μεγάλων δυνάμεων, η μελέτη των οποίων τόσο συχνά αντιμετωπίζεται ως υποχρεωτική -περίπου σαν εξαναγκασμός- στην επιστημονική μελέτη. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι μια απλή εξέταση των διμερών σχέσεων μεταξύ της Δανίας και της Ελλάδας, δηλαδή ενός ενδιάφεροντος αλλά σχετικά «μικρού» επεισοδίου της ευρωπαϊκής ιστορίας. Η ελληνική υπόθεση στο Συμβούλιο της Ευρώπης αποδείχθηκε κρίσιμη για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, την εξέλιξη των ευρωπαϊκών οργανισμών και της πολιτικής κουλτούρας, αλλά και για τη δυναμική της διεθνούς πολιτικής γενικότερα.