«Ούτοι συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν", φωνάζει η Αντιγόνη κατά το Σοφοκλή, στον Κρέοντα. Δηλαδή "δε γεννήθηκα για να μισώ αλλά για ν' αγαπώ", φωνάζει η Β' λυκείου, μια τάξη του λυκείου Βρυσούλας, με όλη της τη φροντίδα, την αγάπη, την προσφορά, τη συμπαράσταση και την αγωνία, για ένα ανάπηρο παιδί, καρφωμένο πάνω σ' ένα αμαξίδιο. Πλησιάζει, αγγίζει το θαύμα τούτο το παιδί. Ο Θεός όμως, ο μεγάλος αυτός παρών και απών, θα αφουγκραστεί τον πόνο το δικό του και των συμμαθητών του, μπροστά στο απελπισμένο αυτό κάλεσμα; Η εκπαιδευτικός, κυρία Ερμιόνη Τριβιζά, κουβαλάει όλο το βάρος της ευθύνης για τη σωτηρία του παιδιού. Μαζί της όλη η τάξη, όλη η μικρή κοινωνία του χωριού Βρυσούλα. Θα πετύχουν το θαύμα ή μόνο θα το αγγίξουν; Αυτή η μεγάλη και απέραντη αγάπη, το υψηλότερο και τελειότερο συναίσθημα, θα βοηθήσει στην επαναφορά της υγείας του παιδιού, ή θα της φύγει το παιδί, σαν ένα πετούμενο, μέσα από τα χέρια της;