Ο συγγραφέας Ζυλιέν Αζουλαί είναι συντετριμμένος. Η γυναίκα του Ελέν, ο άνθρωπος που αγαπούσε περισσότερο από καθετί στον κόσμο, δεν υπάρχει πια. Είναι ωστόσο υποχρεωμένος να τηρήσει την υπόσχεση που της έδωσε προτού πεθάνει: να της γράψει τριάντα τρία γράμματα -ένα για τον κάθε χρόνο της σύντομης ζωής της- και να τα αφήσει, ένα ένα, στο Κοιμητήριο της Μονμάρτης, όπου εκείνη αναπαύεται. Τηρώντας την υπόσχεσή του, ο Ζυλιέν τής διηγείται στα γράμματά του όσα είναι αναγκασμένος να κάνει χωρίς εκείνη, αν και δε βρίσκει πια νόημα στη ζωή, της μιλά για την αγάπη του, που πλέον δεν έχει ανταπόκριση, της λέει για τον Αρτύρ, τον μικρό τους γιο, που δε θέλει να είναι ο μπαμπάς του θλιμμένος.

Ώσπου, μια μέρα, όλα τα γράμματα εξαφανίζονται. Στη θέση τους βρίσκονται μυστηριώδη αντικείμενα, που την προέλευσή τους ο Ζυλιέν δεν μπορεί να εξηγήσει… Κι όμως, από ένα βαθύτατα θλιβερό γεγονός θα γεννηθεί κάτι εξαιρετικά όμορφο - όπως συμβαίνει μόνο όταν βάζει το χέρι του ο έρωτας. Ή ο Νικολά Μπαρρό.

Σε αυτό το έργο του, ο συγγραφέας του μυθιστορήματος Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα (Εκδ. Πατάκη, 2018) μας οδηγεί και πάλι στο Παρίσι. Αυτή τη φορά στη Μονμάρτη, σε γραφικές πλατείες και στα σκαλοπάτια της Σακρέ Κερ. Κυρίως, όμως, μας μεταφέρει στην καρδιά μιας συγκινητικής και ανθρώπινης ιστορίας.