Στη σημερινή εποχή, η πολιτική διάσταση του Μουσουλμανισμού είναι πιο διακριτή από ποτέ, καθώς οι χώρες της Μέσης Ανατολής λειτουργούν με διπολικό τρόπο. Από τη μια πλευρά, δημιουργώντας στενές οικονομικές και διπλωματικές συμμαχίες με τα ισχυρά κράτη, προκειμένου την κοινή εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου και τη συμμετοχή τους στα ενεργειακά πράγματα της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ενώ σχεδόν ταυτόχρονα και με απαρέγκλιτο τρόπο, προσκολλημένες στη θρησκευτική και την πολιτισμική τους παράδοση, χρηματοδοτούν το Ισλαμικό Κίνημα της Δύσης.

Αυτή η "αναφυόμενη" χαμαιλεοντική στάση μπορεί και πρέπει να ερμηνευτεί με έναν και μόνον τρόπο. Η μακρά περίοδος αποικιοκρατίας που βίωσε η πλειονότητα των χωρών της Ανατολής, κατά την οποία ο αποικιοκρατούμενος αναγκάστηκε να συμβαδίσει με τις αξιακές παραδοχές και τις πολιτισμικές νόρμες του αποικιοκράτη (που ήσαν ξένες προς τη μουσουλμανική θρησκεία), είχε ως συνέπεια οι κοινωνίες αυτές στην πλειονότητά τους να μετασχηματιστούν μετά τον αποαποικισμό τους σε ένα κακέκτυπο δυτισμού, το οποίο εγκλώβισε την κοινωνική τους ανέλιξη και αυθυπαρξία.

Οι πολιτικοί ηγέτες των κατά τόπους μουσουλμανικών -ως επί το πλείστον χωρών- δεν είχαν κοινά γνωρίσματα με τη μεγάλη μάζα που -ανέκαθεν ήταν ταυτισμένη- με τις παραδόσεις και τη θρησκεία. Τα κράτη αυτά, στην πραγματικότητα δημιουργώντας δύο διαφορετικούς κόσμους στο εσωτερικό τους, βίωσαν και συνεχίζουν να βιώνουν, ως αποτέλεσμα αυτής της κοινωνικής στάσης τους, μία εμφυλιακή συγκρουσιακή κατάσταση, η οποία ευνόησε και συνεχίζει να ευνοεί τα νεοαποικιακά συμφέροντα των Ισχυρών στην ευρύτερη περιοχή.