Τι ξέρεις για τους έρωτες; Τις μάχες;
Για ανθρώπους που χαθήκανε σε απόκρημνα νερά και σε κρυφές βουνοσειρές μοχθώντας να ενώσουν τις ψηφίδες ενός κόσμου απλησίαστου;
Τι ξέρεις για τον τρόπο που δακρύζανε, που άναβαν το κεράκι τους στα πόδια του Αγίου τους παρακαλώντας για μια τούφα ουρανό;
Τι ξέρεις για τα πάθη τους, τους στεναγμούς που πνίγανε σκυμμένοι πάνω απ' τη φωτιά ή με τα πόδια βυθισμένα στο χιόνι;
Για τα φιλιά τ' αγιάτρευτα, τις σφαίρες που φυλάγανε στις τσέπες τους, τις βιαστικές τους αγκαλιές στις καγκελόπορτες, τις χούφτες τις κλειστές, τα όνειρά τους;
Όλα περνάνε κι όλα λησμονιούνται. Μα πάντα κάτι μένει να θυμίζει στο χώμα τις νεραντζιές που γέννησε. Κι ας στέγνωσε ο χυμός τους, κι ας μαράθηκαν... Μύρισε! Μύρισε να δεις!... Ακόμα καίει το άρωμά τους γύρω σου.