Δεν συμμεριζόταν την επαναστατικότητα και τα φρονήματα της Δάφνης. Στην πραγματικότητα δεν πίστευε σε τίποτα. Από καιρό είχε παραιτηθεί απ’ όλα αυτά. ’ραγε η αγάπη συνεπάγεται να παλεύεις για τα ιδανικά και τις πεποιθήσεις του άλλου; Να δίνεσαι στους δικούς του αγώνες; Από το μυαλό του πέρασε αστραπιαία η μορφή της Ελίζας, ίσως για πρώτη φορά αφότου η σχέση του με τη Δάφνη μεταμορφώθηκε σε κάτι παραπάνω από φιλία. Θυμήθηκε την όψη της. Θλιμμένη και αγέρωχη την ίδια στιγμή και αδιάλλακτη σε ό,τι αφορούσε τις πεποιθήσεις της, κάτι που συνετέλεσε σημαντικά στο τέλος της σχέσης τους. Όμως η Δάφνη; Γιατί δεν αντιλαμβανόταν τη δική του ανάγκη για μια ήσυχη και ισορροπημένη ζωή, μακριά από τα διλήμματα; Είχε κουραστεί. Τα είχε ζήσει όλα αυτά και τώρα όλα επαναλαμβάνονταν εξαρχής σαν μια παλιά κατάρα.

Θεσσαλονίκη, παραμονές του Β' Παγκόσμιου πολέμου: Ο Αλέξανδρος επιστρέφει στη γενέτειρά του ύστερα από χρόνια παραμονής στο Βερολίνο καταβεβλημένος από τη ματαίωση των προσωπικών και επαγγελματικών του φιλοδοξιών. Η επιστροφή του θα σημαδευτεί από τη σύγκρουση και την αναμέτρησή του με τον αδελφό του και το κοινό τους παρελθόν. Πάθη, ανταγωνισμοί, ένοχα μυστικά θα έρθουν όλα στο φως καθώς οι ήρωες αυτού του ιστορικού μυθιστορήματος καλούνται να αντιδράσουν και να πάρουν θέση σ’ έναν κόσμο που αλλάζει δραματικά.

Οι θύμησες προκαλούν πόνο και ενοχές, ακόμα και για σφάλματα που έχουμε διαπράξει παρά τη θέλησή μας ή εξαιτίας της πλάνης μας, των συνθηκών, ίσως πάλι του εγωκεντρισμού, ή ακόμα περισσότερο της υπερβατικής μας αγάπης για την ίδια τη ζωή.