ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΕΡΩΤΗΜΑ, το μεγάλο διακύβευμα του σήμερα στον χώρο της ψυχικής υγείας είναι το πώς η ψυχιατρική, που, κάτω από την άμεση ή έμμεση χειραγώγηση της από το φαρμακοβιομηχανικό σύμπλεγμα, έχει βουλιάξει στον βιολογικό αναγωγισμό, στις διαγνωστικές ετικέτες, στον μονόδρομο του ψυχοφάρμακου, στη διαχείριση και στην καταστολή αντί για την απάντηση στις ανάγκες των υποκειμένων, θα μπορέσει ν' ανοιχτεί σε άλλους, ριζικά εναλλακτικούς και χειραφετητικούς ορίζοντες.

Σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης διεθνώς, με έναν διαρκώς εντεινόμενο ρατσισμό απέναντι στην όποια διαφορετικότητα, όταν όλο και ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού πετιούνται σ' έναν κοινωνικό καιάδα ως περιττοί και πλεονάζοντες, πώς θα μπορέσει η ψυχιατρική να αντλήσει από τις χειραφετητικές πρακτικές και αντιλήψεις ενός σχετικά πρόσφατου παρελθόντος, και να γίνει μια άλλη ψυχιατρική, που δεν θα χάνει τον άρρωστο πίσω από την αρρώστια, που θα μπορεί να δει και να νιώσει ότι το παράλογο είναι μέσα μας όπως και ο λόγος; Πώς θα μάθει να διαλέγεται και να διαπραγματεύεται αντί να επιβάλλει;

Και πατώντας στη χειραφετητική κληρονομιά του '60 και του '70, που μοιάζει να έχει ξεχαστεί, πώς θα τη φέρει και πάλι στο προσκήνιο, όχι με σκοπό τη μηχανική της αντιγραφή, αλλά για να την ξεπεράσει, επινοώντας και ανακαλύπτοντας τις χειραφετητικές διαδρομές και διεξόδους στις νέες συνθήκες όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί.

Κείμενα για τις υπαρξιακές και κοινωνικές ρίζες του ψυχικού πόνου, την κατασκευή της σχιζοφρένειας, τη βιολογικοποίηση της παιδικής «ζωηρότητας», τα ψυχοφάρμακα, τις νευροεπιστήμες, τις ιδεολογίες του ψυχιατρικού εκσυγχρονισμού, τα ψυχιατρικά ιδρύματα, τις «μη κερδοσκοπικές» οργανώσεις και την ιδιωτικοποίηση της ψυχικής υγείας, την ιδρυματική βία, την ψυχιατρική και το δίκαιο, την ελληνική ψυχιατρική μεταρρύθμιση, την ψυχιατρικοποίηση και την ψυχολογικοποίηση της οικονομικής κρίσης κ.ά.