Εστιατόριο, κρεβάτι, εστιατόριο. Μικρή διαδρομή θα μου πεις, αλλά θαυματουργή. Έχει και κάτι το παραδοσιακό. Καληώρα σαν το «πατρίςθρησκείαοικογένεια» που λέγαμε παλιά και μου σηκωνότανε η τρίχα. Γιατί όχι και κείνο το παμπάλαιο: «προσοχή, ο εχθρός παραμονεύει παντού!» Μην κοροϊδεύεις. Η θεία-Αιμιλία το μουρμουρίζει ακόμα. Ναι, βρε, την ώρα που ψάχνει κάτω απ’ τα κρεβάτια, κάθε βράδυ, πριν πέσει για ύπνο. Το φαντάζεσαι;

«Τι ψάχνεις, ρε θεία;» ρωτάω.

«Μπας και έχει χωθεί κάνας κομμουνιστής, παιδάκι μου» δικαιολογείται, «και βγει το βράδυ να μας φάει».

Φόβο να δεις η θείτσα για τους «εχθρούς» - έτσι τους λέει. Και μια που μιλάμε για εχθρούς και φίλους, επειδή «ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο», όπως λένε, βάζω το Μάκη να υπογράψει ιδιωτικό συμφωνητικό στο πολύ ερωτικό. Με τα δυο του ωραία χεράκια και γυμνούλης για γούρι - parole d’honneur! Γαρίδα βέβαια το μάτι μου -μη χάσω- και γούτσου γούτσου, καταλαβαίνεις. Το συμφωνητικό; Ξεκάθαρα πράγματα: «εγώ δεσμεύομαι να κάνω τούτο και το άλλο, εσύ…» Γιατί, χρυσέ μου, άλλο έρωτας άλλο γέροντας· δηλαδή συμφέρον. Δεν βάζω εγώ τα λεφτουδάκια μου όπου όπου χωρίς εξασφάλιση, είναι γνωστό στην πιάτσα. Πρώτα τους δένω από δέκα μεριές, ύστερα πέφτουνε τα όβολα. Εξηγηθήκαμε; Η Αγνή, βρε, ανιψιά του Σταμάτη του αρχιτοκογλύφου, δεν είναι καμιά τυχαία, ούτε χαζή να τηνε κυβερνάει το συναίσθημα. Ένας απλός έρωτας· σιγά τα ωά! Αν ήτανε αγάπη βέβαια… άλλο τιμολόγιο, που λέει κάποιος γνωστός. Αυτή μάλιστα. Αξίζει. ¬Αγγίζει την ψυχούλα· τη συγκλονίζει…