"Η ζακυνθινή ταβέρνα υπήρξε, ιστορικά, μια ασυνήθιστη "αγορά" ανάδειξης και υψηλής διατίμησης των διαθέσεων-έξεων και των πολιτισμικών αξιών της εργατικής (λαϊκής) τάξης. Ναός καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας (τραγούδι), μνημείο συντροφικότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης, άσυλο από την τυραννία των κυρίαρχων, αλλά και μονοπάτι απόδρασης από ένα σύστημα καθημερινών και αναπόδραστων αναγκών.

Μακριά και πέρα από την τέχνη των αριστοκρατικών προνομίων και τη μικροαστική ηθικοκρατία της εποχής, η ζακυνθινή ταβέρνα γκρεμίζει κάθε μορφή ιεραρχίας, πειθαρχίας και τάξης. Παραμερίζοντας τις σιωπηρές απαιτήσεις της κοινωνικής κληρονομιάς, των σχολικών τίτλων, του οικονομικού κεφαλαίου κ.ά. έρχεται και τοποθετεί πάνω στο τραπέζι των αξιών: το φιλότιμο, την μπέσα, την αλληλεγγύη, την παλικαριά κ.ά., προχωρώντας σε οικεία όσο και προσβάσιμα πρότυπα κοινωνικής ταυτότητας".