Αδυνατούσε η Αριάδνη να το αποδεχτεί. Μέσα της όμως βαθιά, το ήξερε? ήταν αργά. Αμέτρητες μέρες και νύχτες τού χάρισε όλη της τη δύναμη, ώστε να του δώσει να καταλάβει πως τον αγαπούσε! Ναι, ένιωθε γι’ αυτόν μια αγάπη που κρατούσε πολλά χρόνια. Ήταν ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή της - είχε επενδύσει στην ενέργειά του, στην καλοσύνη του. Αδηφάγα η ζωή, καταβροχθίζει λαίμαργα σώματα και μνήμες, ενώ εκείνη προσπαθεί να ελευθερώσει και να ανασύρει κομμάτια του εαυτού της από το μακρινό παρελθόν. Μια εισβολή επιχειρούσε τώρα ο Αργύρης με τρόπο ήρεμο, κάνοντας μικρά αλλά σίγουρα βήματα, στη ζωή της. Μια εισβολή που του επέτρεπε μόνη της η Αριάδνη. “Καμιά οργή δεν είναι πιο δυνατή από την οργή μιας γυναίκας”, έτσι λένε. Πράγματι, η οργή έβραζε μέσα της όπως το ηφαίστειο. Απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή, που θα εκτόξευε την καυτή λάβα του, για να εκτονωθεί. Τα ψέματα που αντίκριζε θα γίνονταν μια φουρτουνιασμένη θάλασσα και κανείς κυματοθραύστης δε θα συγκρατούσε τα πελώρια κύματα που θα χτυπούσαν πάνω του. Το ήξερε, το αισθανόταν. Ερχόταν μια θύελλα που θα παρέσερνε τα πάντα...