Πώς και πότε ακριβώς βρέθηκα στο πατάρι του Λουμίδη ούτε ξέρω. Μάλλον στις αρχές αρχές του 1948. Κάποιος με πήγε, ή πήρα το θάρρος να πάω μόνος μου, όταν, μετά τη Μάχη της Κόνιτσας, απαγορεύτηκαν όλες οι αριστερές οργανώσεις και τα έντυπά τους, και o Ελληνο-Σοβιετικός Σύνδεσμος (στον οποίο συχνάζαμε με τον Βαγγέλη Γκούφα, τον Μάνο Χατζιδάκι, μεταξύ άλλων), έπαψε να είναι το πολιτιστικό μας καταφύγιο, λόγω της στενής αστυνομικής παρακολούθησης. Μια ακόμα ιστορική στιγμή που έχω ζήσει είναι η αποκαθήλωση του Ριζοσπάστη. Τα γραφεία του ήταν στη γωνία Σταδίου και Εδουάρδου Λω -νυν Χρήστου Λαδά-, εκεί που πήγε ο Ζαχαριάδης όταν ένα αεροπλάνο τον έφερε από το Νταχάου τρία χρόνια νωρίτερα. Περνούσα τυχαία στη Σταδίου και βλέπω δύο αστυφύλακες να αφαιρούν την ταμπέλα του Ριζοσπάστη απ’ το μπαλκόνι, στη γενική αδιαφορία. ’λλωστε υπήρχαν πια Εαμίτες; Όσοι δεν ήταν στη Γυάρο, στην Ικαρία, στη Μακρόνησο, στο Βουνό ή στις φυλακές ήταν στρατευμένοι στον «Εθνικό» Στρατό. Μόνο εμείς είχαμε απομείνει, νομίζω, δηλαδή εμείς του Λουμίδη!