Πρόκειται για κείμενα γραμμένα με τον χαρακτηριστικό πλέον τρόπο του ζωγράφου Γιάννη Βούρου. Κάποια εμπνευσμένα από την επικαιρότητα και άλλα βιωματικά περιστατικά της παιδικής ή της νεανικής του ηλικίας, που λόγω κάποιας αφορμής έχει ανακαλέσει στη μνήμη του.

Ο Γιάννης Βούρος χρησιμοποιεί λόγο απλό και καθημερινό, λαϊκό, χωρίς πολλά καλολογικά στοιχεία, πατώντας συνειδητά και εστιάζοντας κυρίως στο «τι» θέλει να πει και λιγότερο στο «πώς» θα το πει. Με γνώμονα αυτό, εκφράζεται άλλοτε με ποίηση και άλλοτε με πρόζα. Η εναλλαγή αυτή, σε συνδυασμό με τη χιουμοριστική του διάθεση και την κριτική του ματιά, κάνει την ανάγνωση πιο ενδιαφέρουσα και της δίνει… ρυθμό.