Το λογοτεχνικό αυτό πόνημα αποτελεί άγγιγμα καρδιάς και αποτυπώνει ολάκερη την πολύπαθη και πολυκύμαντη εργασιακή βιωτή του λογοτέχνη. Ο ίδιος όντας ορφανός από την ηλικία του λίκνου, αναγκάστηκε από την πρώιμη παιδική ηλικία να εργαστεί για την προσωπική του επιβίωση, αλλά και για τη συντήρηση της άπορης, χήρας, πολυαγαπημένης μητέρας του.

Η εργασιακή του πορεία ήταν πάντα παράλληλη με τις σπουδές του, μέχρι τον διορισμό του ως δασκάλου. Έτσι, από μικρός ζευγολάτης και σπορέας των οικογενειακών του αγροκτημάτων, στην πορεία των χρόνων έμελλε να καταστεί σπορέας των ψυχών των αγαπημένων του μαθητών.

Όπως προσφυώς καταγράφεται στο παρόν λογοτεχνικό πόνημα, ο λογοτέχνης δεν φανταζόταν ποτέ ότι, παρόλο που ο σπόρος που είχε τοποθετήσει στο αγρόκτημα της περιοχής «Σιρίτσι» δεν απέδωσε την ανάλογη σοδειά τον καιρό της συγκομιδής, καθότι δεν φύτρωσε αλλά παρέμεινε στην επιφάνεια της γης, κάποιος άλλος σπόρος, που σπάρθηκε από τις σχολικές αίθουσες, έμελλε να «φυτρώσει» και να αποδώσει «καρπόν εκατονταπλασίονα». Αυτός ο σπόρος δεν είναι άλλος από τις ανεξίτηλες γνώσεις που εφοδίασαν τις πνευματικές αποσκευές της ιδιαίτερης βιοψυχικής ιδιοσυστασίας των πολυαγαπημένων του μαθητών.

Πέραν όμως από την εκπαιδευτική του βιωτή, στο λογοτεχνικό αυτό πόνημα εμφιλοχωρεί ολάκερος ο προσωπικός του δόλιχος, ο αγώνας δρόμου, το δικό του αγώνισμα σε όλα τ’ άλλα εργασιακά μετερίζια.

Τέλος, από το βήμα αυτό ο λογοτέχνης αισθάνεται την ανάγκη ομόθυμα και εγκάρδια να ευχαριστήσει ολάκερη τη Λογοτεχνική Κοινότητα για την αγάπη και την εμπιστοσύνη με την οποία τον περιβάλλει, προσφέροντάς του το ψυχικό σθένος για υψηλότερες λογοτεχνικές κατακτήσεις.