Η σύμπλευση ή σύγκρουση λόγου και παραλόγου στα γραπτά των λογίων, αν μη τι άλλο, αφυπνίζει, εξάπτει, ξαφνιάζει και σαν έγερση οδηγεί συνειδητά ή ασυνείδητα στην ανέγερση γεφυρών, ανύπαρκτων ως τότε. Οι γέφυρες κάπου οδηγούν, αν είναι να τις περάσεις. Στον λόγο του παραλογισμού ή στον παραλογισμό του λόγου, ίσως ο ανθρώπινος νους να βρίσκεται σε πάτριο έδαφος. Εκεί βαδίζει, από εκεί εκτινάσσεται. Εξωτερικοί φορείς δημιουργίας περιίπτανται, κατά τον ντουεντόπληκτο Λόρκα στο ομότιτλο βιβλιαράκι-βίβλο Το ντουέντε. Ο άγγελος-οδηγητής, αν σε επιλέξει για την ανοδική πορεία σου, σε εγκαταλείπει στην είσοδο του προσωπικού παραδείσου σου. Η μούσα, έμπνευση της μορφής και του πλαισίου, ενίοτε, ίσως χαιρέκακα, σε στριμώχνει, σε αφανίζει, ανίσχυρε καταπατητή. Όσο για το ντουέντε, την άφατη εκκεντρική παντοδυναμία του αυθεντικού, που αν σε πετύχει σε κατάσταση σπάνιας ευδαιμονίας, θα σε χρησιμοποιήσει για να βρει φευγαλέα, έκθαμβη, ανεπανάληπτη έκφραση. Τίποτα δεν είναι δεδομένο εδώ. Στην Παράνοια, δημιουργικότητα, καλλιτεχνία, η απλοχωριά περίσσια.

Ο Gilbert Keith Chesterton ως μέγας ιεροεξεταστής και των τριών αποτελεί εγγύηση μιας βαθιάς διανοητικής και ψυχικής απόλαυσης, τόσο των ασήμαντων όσο και των σπουδαίων θεμάτων της επιλογής του. Ανακαλύπτοντας ομορφιά και νόημα στα ασήμαντα, αποκαθηλώνοντας τα θέσφατα μέσω της γόνιμης και ενστικτώδους σοφίας του, είναι σαν να στήνει λάθρα αραχνοειδείς προσλήψεις μέσα μας προς το λεγόμενο food for thought.