Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να καταδείξει ότι η εικονογραφία σε όλες της τις μορφές (φορητές εικόνες, τοιχογραφίες μικρογραφίες), είναι παρούσα στην ιστορία των πολύ αρχαίων Ανατολικών Εκκλησιών, και μάλιστα συμπεριλαμβάνει την απεικόνιση του προσώπου του Χριστού και την προσκύνηση (όχι τη λατρεία) των εικόνων. Αυτό που καταγράφεται εδώ δεν είναι μόνο οι εικονογραφικές αλλά και οι λειτουργικές και ιδιαίτερα οι χριστολογικές διαστάσεις της εικόνας, βάσει της μαρτυρίας που μας μεταφέρουν τα αρχαία κειμένων τεσσάρων παραδόσεων, Συρίων, Αρμενίων, Κοπτών και Αιθιόπων. Σε αντίθεση με τον Βυζαντινό Ορθόδοξο κόσμο, που αναστήλωσε και επίσημα καθιέρωσε την προσκύνηση των εικόνων από την εποχή της Β' Συνόδου της Νίκαιας (787) όπως και το 843, ύστερα από τη σοβαρή διένεξη που προκλήθηκε για το θέμα αυτό, οι αρχαίες Ανατολικές Εκκλησίες δεν έχουν βιώσει την Εικονομαχία.