Συγγραφέας είναι κάποιος που έχει μια ιστορία να πει. Μια νουάρ ιστορία, για παράδειγμα. Όμως, πώς είναι όταν ο συγγραφέας γράφει για να διαβαστεί από τον... δολοφόνο; Πώς είναι όταν προτείνει ένα Εγχειρίδιο φόνων; Έναν Οδηγό φόνων; Όπου δείχνει στον δολοφόνο το πότε και το πού και το πώς; «Έχει κάθε μυθιστοριογράφος μια ηθική ευθύνη για τις πιθανές επιπτώσεις των όσων γράφει;», κατά πώς αναρωτιέται η P. D. James;

Συνεργεί σε φόνο ο Αλκιβιάδης Πικρός, ο τριανταεξάχρονος αστυνομικός συγγραφέας, όταν, στα πρόθυρα ψυχολογικής και οικονομικής χρεοκοπίας, αναλαμβάνει να γράψει, κατά παραγγελία ενός «ενθουσιώδους» όσο και ανώνυμου «αναγνώστη» του, ένα μυθιστόρημα-ρεπλίκα μιας ιστορίας εγκλήματος; Εγκλήματος που παραμένει για μήνες ανεξιχνίαστο;

Και ο δολοφόνος θα χτυπήσει πατώντας στον Οδηγό φόνων του Πικρού! Που, κατ’ απαίτηση της αστυνομίας, θα συνεργαστεί με τη Δίωξη στο κυνήγι του «ενθουσιώδους αναγνώστη» του. Ο Οδηγός φόνων είναι η ιστορία ενός κυνηγητού. Όχι ακριβώς του ποντικιού από τη γάτα. Περισσότερο της ύαινας από τους διώκτες της με τον Πικρό, σε ατέρμονα παιχνίδια του μυαλού, να σκηνοθετεί παγίδες ενορχηστρωμένες από τη Δίωξη, και την τελευταία -συστηματικά- ένα βήμα και δύο πτώματα πίσω.

Κάποιοι κερδίζουν, κάποιοι χάνουν. Δεν παίζει το ρήμα. Παίζει το πόσο.