Ο Αντρέας Κομνηνός, έτσι όπως κάθεται, ντάλα μεσημέρι, κάτω απ' τη μεγάλη τέντα του Nautica Cafe στην προκυμαία τον λιμανιού της ονειρικής γενέτειράς του της Αντίπαρος, νοιώθει ξανά τον χρόνο να του ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του ένθεου Αιγαίου και τον ηχητικό χάρτη της γης να εκπέμπει τις ηλεκτρομαγνητικές ροές που ακολουθούν τα μεταναστευτικά πουλιά και οι ονειροπόλοι ταξιδιάρηδες για να φτάσουν στον προορισμό τους.

...Αρχίζω να αισθάνομαι τον τελευταίο καιρό πως πίσω απ' το λυκόφως, το "πανζώο-φύση", αόμματο, ερεθισμένο απ' τα τραύματα που του προκαλούμε, μας βλέπει με μια "δερμοοπτική αντίληψη" σάμπως αρχέγονος Οιδίποδας, που προσπαθεί να λύσει το αίνιγμά του για να υπάρξει. Αισθάνομαι πολλές φορές να εκχέει καυτές πνοές αέρα, που εμπεριέχουν ζώντα μηνύματα σε οργανικές φόρμες, για να μας θυμίζουν την εναντιοδρόμησή μας και το άσκοπο της ακραίας τεχνολογικής ασυδοσίας, που δημιουργεί αθεράπευτες μολύνσεις-πληγές, πάνω στο πληγωμένο νοήμον σώμα του.

...Περπατούσαν στα καστανόχρωμα μονοπάτια με τους φουντωτούς κέδρους, που σκορπούσαν ένα άρωμα σαν ευωδιαστό θυμίαμα, σαν άγιο μύρο, καθώς τους χτυπούσε ο ήλιος και έσκαζε το ρετσίνι τους. Το πιο ανεπαίσθητο αεράκι, εκτός απ' τα αρώματα των κέδρων, έφερνε μαζί του κι όλες τις μυρουδιές από την άγρια μέντα και τη λεβάντα και τους αγριόκρινους και το ξεραμένο φλισκούνι.

...Όταν πια το μεγάλο πύρινο ρόλοι ψηλά στο μεσούρανο έπαιρνε λίγες μοίρες κλίση απ' τη μεριά της Σίφνου πάνω στον επουράνιο μοιρογνωμόνιο δρόμο του, έφυγε το εκτυφλωτικό θάμβος απ' τα μάτια κι έπεσε σαν άστρο αναμμένο, σβήνοντας μες στο γαληνό νερό, έμβλημα αιωνιότητας, σημαδεύοντας το ανεξιχνίαστο σώμα της θάλασσας, που απλωνόταν αμέριμνη κάτω απ' τα ηλιοχρισμένα σκέλια του αλμυρού σώματος του ελληνικού καλοκαιριού.

...Ο πατήρ Αναστάσιος, κάτω απ' τα βυζαντινά μάτια των αγίων, πήρε τα στέφανα από αγριολούλουδα από τον δίσκο που κρατούσε η Μαρίνα, τα σταύρωσε και τα ακούμπησε σαν δυο μυρωμένα άνθινα πουλιά στα κεφάλια τους. Με μιας τότε ευωδίασε ο νους και όλο τους το είναι, σαν να ένιωσαν ένα σκίρτημα, σαν σπινθήρισμα βεγγαλικού από φως και πνεύμα, εκεί στη μύχια κρύπτη του ηλιακού τους πλέγματος και στης καρδιάς τους τα φύλλα.