«Μια νύχτα ονειρεύτηκα κάτι που 'χα ξεχάσει
Το όνειρο το αλλιώτικο και το αλλοτινό
Ένα Φεγγάρι όμορφο στην πιο γλυκιά του χάση
Που το υμνούσα εκστατικός σαν ωδικό πτηνό

Κι ακόμη ονειρεύτηκα θάλασσες και πελάγη
Και ένα δάκρυ κρύσταλλο, διαμάντι καθαρό
Τα θαύματα που κάνανε του Ύνυς Μόνα οι μάγοι
Που τέτοια άλλα παρόμοια δεν έχω δει θαρρώ

Τα γαλανά τα μάτια της, τα κόκκινά της χείλη
Το δέρμα, την ανάσα της, το γέλιο, τη φωνή
Την ομορφιά της που 'τανε σαν σπάνιο κοχύλι
Που με γεννά και με πονά και με δολοφονεί

Μα όσο κι αν με κέντησε, όσο κι αν με σκοτώνει
Ακόμη κι αν τα μάτια της με κάνουν και πονώ
Είν' η ματιά της βάλσαμο και πάλι με γλιτώνει
Από ’να θάνατο φριχτό κι ένα βαθύ κενό

Κι αν ήταν ένα όνειρο ισχνό και φευγαλέο
Που μιαν ανάσα κράτησε τώρα κι έχει χαθεί
Κι αν το θυμάμαι που και που και σιωπηλά το κλαίω
Πάλι μια νύχτα σαν αυτή, ξέρω θα ξαναρθεί».