Το καινούργιο μας σπίτι είναι αλλιώτικο.
Απ' το δωμάτιό μου βλέπω μια μικρή γέφυρα.
Αν κάνω τα μαγικά μου, μπορεί και να δω εκεί τη μαμά μου.
Κλείνω τα μάτια, τ' ανοίγω, αλλά τίποτα.

Όλοι ξέρουν τι μου έχει συμβεί και κάνουν σαν να μην έγινε τίποτα.
Νιώθω σαν την κούτα με τα γυαλικά. Όλοι με προσέχουν για να μη σπάσω.

Η μαμά μου σε τέτοιες περιπτώσεις έλεγε «Κι εσύ τι κάνεις;».
Αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια, μανούλα, κι ας θύμωνα όταν μου το 'λεγες.

Πώς μπορεί ένα κορίτσι να ζήσει μόνο με τον μπαμπά του, όταν έχει χάσει τη μαμά του;

Μια γάτα απ' το πουθενά, μια γκρινιάρα θεία, γλυκά που δεν τρώγονται, γιατροί, ένα αγόρι, μα κυρίως κουτιά, δίνουν τη λύση.