Η άλωση της Πόλης είναι ένα γεγονός που ξεκίνησε το χάραμα της 29ης Μαΐου 1453 και ολοκληρώθηκε σε λίγες ώρες που σημάδεψαν το συλλογικό υποσυνείδητο της Ρωμιοσύνης στην αιωνιότητα. Η πολιορκία της Πόλης από τους Οθωμανούς είχε ήδη κρατήσει για πάνω από δύο αγωνιώδεις μήνες.

Το τοπόσημο - σύμβολο της υπερχιλιετούς (Ανατολικής) Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αλώθηκε από τους αλλόθρησκους. Λεηλασίες, σφαγές, βιασμοί, δηώσεις και βαρβάρων αφανισμοί. Η Πόλις, το καύχημα όλων των χριστιανών μεταβλήθηκε σε σωρό ερειπίων.

Ό,τι είχαν αφήσει ανέπαφο και αμόλυντο οι μιαροί σταυροφόροι μόλεψαν οι βαζιβουζούκοι, οι χριστιανοί μισθοφόροι και οι γενίτσαροι του αδυσώπητου και αποφασιστικού Μωάμεθ που το όνομά του θα διασώσουν οι επόμενες γενιές με το προσωνύμιο «πορθητής». Πορθητής και μακελάρης, αλλά και εμπνευστής της αναγέννησης της περιλάλητης Κωνσταντινούπολης που πότε ως Κονσταντίνιγε και πότε ως Ιστάνμπουλ συνέχισε να δονεί τις χορδές της ψυχής πιστών και απίστων (μα όλοι τους πιστοί στα ακατάβλητο κάλλος της είτε υπό τη σκέπη του σταυρού είτε υπό τη σκέπη της ημισελήνου).

Στο βιβλίο ανά χείρας «Το χρονικό της ’λωσης της Πόλης (29 Μαΐου 1453)» το τέλος της χριστιανικής αυτοκρατορίας με έδρα την Κωνσταντινούπολη ξεδιπλώνεται με τρόπο σχεδόν κινηματογραφικό, με μοντάζ που κλιμακώνει την αγωνία έως το τελευταίο στιγμιότυπο, με έναν εσωτερικό ρυθμό που δεν αφήνει τη θλίψη αστερέωτη.

Ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ, ένα λεπτομερές ημερολόγιο της θλιβερής άνοιξης του 1453 περνά μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη. Μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα σαν να πρόκειται για πολεμική ανταπόκριση μέσα από την Βασιλεύουσα, σαν οπτικό υλικό που έχει καταγραφεί από την κάμερα και αποστέλλεται κρυφά έξω από την Πόλη για την ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης.

Μία ανασύνθεση των γεγονότων βασισμένη κυρίως σε δύο χρονικά της εποχής: την «πολιορκία και η άλωση της Κωνσταντινούπολης» του Βυζαντινού αξιωματούχου Γεώργιου Φραντζή και το «Ημερολόγιο της πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης» που έγραψε ο Βενετσιάνος γιατρός Νικολό Μπάρμπαρο. Οι λεπτομέρειες -πραγματολογικές, χρονολογικές και τοπογραφικές- συναρπάζουν με τη ζωντάνια τους χωρίς να προδίδεται η ιστορική ακρίβεια.

Ο συγγραφέας πατάει στο έδαφος της υποκειμενικής προσέγγισης της ιστορικής πραγματικότητας και με επιστημονική επιλεκτικότητα συνθέτει το ρεπορτάζ της άλωσης μιας πόλης που για αιώνες αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί την καταφυγή όλων εκείνων που τους αρέσει να διηγούνται και να ακούνε συνταρακτικές ιστορίες όμορφων πόλεων.