Ο όρος «Φιλελληνισμός» μαρτυρείται ήδη από το 1761. Δήλωνε την ιδεολογική και πολιτική Κίνηση, που αναπτύχθηκε κυρίως στις ευρωπαϊκές χώρες και στην Αμερική, για την ηθική και υλική ενίσχυση του ελληνισμού κατά την Τουρκοκρατία και τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Οφείλεται στην άνθιση των αρχαιοελληνικών σπουδών στη Δύση και στις περιηγητικές αποτυπώσεις που είχαν επαναφέρει στο προσκήνιο τους σύγχρονους Έλληνες ως απογόνους των αρχαίων Ελλήνων και στον ενθουσιασμό για τον αγώνα του λαού μας, που θεωρούσε την ελευθερία υπέρτατο αγαθό. Έφθασε στο απόγειό του με την έκρηξη της Επανάστασης. Τότε, ο Φιλελληνισμός έπαψε να αποτελεί προέκταση της αρχαιολατρίας ή έξαρση ρομαντισμού.

Κατά τη διάρκεια των εννέα χρόνων του Αγώνα παρουσίασε διακυμάνσεις, που οφείλονταν σε ποικίλους εξωτερικούς παράγοντες, αντανακλώντας κάθε φορά τα γεγονότα που επηρέαζαν το διεθνές αυτό ρεύμα. Ο Φιλελληνισμός εκδηλώθηκε με ποικίλους τρόπους. Εθελοντές έσπευσαν στα πεδία των μαχών, όπου πολλοί από αυτούς θυσίασαν τη ζωή τους. Αισθήματα και εκδηλώσεις συμπαράστασης από τους λαούς που βρίσκονταν κάτω από τον οθωμανικό ζυγό αναπτύχθηκαν ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία, γλώσσα ή εθνότητα, σε περιοχές και πόλεις της Εγγύς Ανατολής και της Βαλκανικής. Σε πολλές πόλεις της Δυτικής Ευρώπης ιδρύθηκαν φιλελληνικές επιτροπές, τα κομιτάτα, που είχαν για στόχο τους την περίθαλψη των προσφύγων και του άμαχου ελληνικού πληθυσμού, την ενίσχυση των αγωνιζομένων με τρόφιμα, πολεμοφόδια και οικονομικούς πόρους. Οργανώθηκαν επιτυχημένες δημοσιογραφικές εκστρατείες ενημέρωσης σχετικά με τον Αγώνα, από τον Τύπο. Η διεθνής φιλολογική παραγωγή σε όλες τις κατηγορίες του έντεχνου λόγου με θέματα εμπνευσμένα από το ελληνικό ζήτημα αυξήθηκε και γνώρισε μεγάλη απήχηση. Διοργανώνονταν καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, εκθέσεις ζωγραφικής, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις. Ο Γάλλος ζωγράφος Eugene Delacroix, μεταξύ άλλων, τάραξε τις συνειδήσεις των Ευρωπαίων για τα πάθη των Ελλήνων, με τα έργα του «Σκηνές από τις σφαγές της Χίου» και «Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου».