Ο Γιαννάκης μεγαλώνει με τον παππού του, τον Κωσταντή τον μάντζιπα, στη Σκάλα, το άλλοτε αρχαίο Κίτιο της Κύπρου. Οι Κύπριοι, οι Συπς όπως τους λένε οι ’γγλοι, σύμφωνα με τον Λώρενς Ντάρελ, είναι εξαθλιωμένοι, φτωχοί κι αμόρφωτοι. Οι δυνατότητες για όνειρα είναι περιορισμένες, αλλά ποιος μπορεί να ζήσει χωρίς όνειρα; Το όνειρο του Κωσταντή είναι ο εγγονός του να μάθει γράμματα. Αυτός όμως είναι ατίθασο κι αμπάλατο παιδί. Θέλει τη θάλασσα, το κυνήγι στις αλυκές, τον έρωτα, το ακορντεόν του. Μέχρι που ξεκινά ο αγώνας του 55-59 και όλα αυτά μπαίνουν στο περιθώριο. Για τον Γιαννάκη, όπως και για όλους τους νέους της εποχής, ο αγώνας είναι γεμάτος ωραίες, λαμπερές ιδέες, που τρέφουν την ψυχή και τα όνειρά του. Η εμπλοκή του στον αγώνα, μια δοκιμασία για τις ανθρώπινες αντοχές του και για τις ωραίες ιδέες του. Όλα δοκιμάζονται κι όλα παίρνουν μια άλλη διάσταση. Δεν είναι οι ωραίες ιδέες, είναι που δένεσαι με τους άλλους για τις ωραίες ιδέες, λέει καθώς ξετυλίγει την αφήγησή του, σε μεγάλη πια ηλικία.