Ο «Περικλής» αποτελεί τομή στην εξέλιξη της σαιξπηρικής δραματουργίας. Είναι στο κατώφλι που οδηγεί στον θαυμαστό κόσμο των σαιξπηρικών romance, των «παραμυθοδραμάτων» το εργαστήριο όπου ο «γλυκός κύκνος του Αίηβον» θα επινοήσει μιαν ακόμη την τελευταία μεταμόρφωσή του. Το παραμύθι του Περικλή μάς παίρνει από το χέρι και μας μυεί σ αυτόν τον «λαμπρό νέο κόσμο» της σαιξπηρικής δραματουργίας: έναν κόσμο ποιητικό, παράξενο, επικίνδυνο και αναμαγεμένο έναν κόσμο νερών και πνευμάτων, θεραπευτικής μουσικής, ιαματικής μαγείας και αποκρυφικών γνώσεων. Με κύριο στοιχείο συνοχής το θαλασσινό ταξίδι, ξετυλίγεται μια απίθανη ιστορία από ακραία συμβάντα: αιμομιξία, απόπειρες φόνου, βιασμού και εκπόρνευσης, τρικυμίες και ναυάγια, πειρατεία, νεκροφάνεια, θεοφάνεια, μαγεία και αποκρυφισμός και παντού, ως το τέλος, η θάλασσα: στοιχείο συνέχειας και ασυνέχειας, σωτηρίας και κινδύνου, ζωής και θανάτου, γέννησης και αναγέννησης.