Τελικά η Τουρκία δεν συντηρητικοποιείται. Κάθε άλλο: αντίθετα από ό,τι θα επιθυμούσε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και παρά τις κραυγές των συντηρητικών και των εθνικιστών, η κοινωνία της εκσυγχρονίζεται ραγδαία. Το παρόν οδοιοπορικό αποδεικνύει πως νέες, υβριδικές ταυτότητες προτάσσουν την ατομικότητα ως όπλο ενάντια στον αυταρχισμό που καλλιεργείται στην ενδοχώρα.

Μετά την καταστολή της εξέγερσης του πάρκου Γκεζί το 2013 και το πραξικόπημα του Ιουλίου 2016, ο Ερντογάν τροφοδοτεί συνειδητά ένα επικίνδυνο κλίμα πόλωσης, στο οποίο κυριαρχούν ο άκρατος εθνικισμός, η υπερσυντηρητική πατριαρχία και η κουλτούρα της βίας, καλλιεργώντας την πεποίθηση ότι η Τουρκία βάλλεται πανταχόθεν από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς. Την ίδια στιγμή, όμως, ένας βαθύς κι υποσυνείδητος εκσυγχρονισμός έχει αρχίσει να μετασχηματίζει τη συμπεριφορά, την καθημερινότητα, τις νοοτροπίες και, τελικά, τις προσδοκίες των Τούρκων πολιτών.

Μέσα από ενδελεχείς δημοσιογραφικές παρατηρήσεις και εξαιρετικές θεωρητικές επισημάνσεις, βασισμένες στην ιστορία και την κοινωνιολογία τόσο της Τουρκίας όσο και των μουσουλμανικών κοινωνιών εν γένει, το βιβλίο αποκαλύπτει την αντιφατική αυτή πορεία της Τουρκίας, όπου ο αυταρχισμός κι ο εθνικισμός έρχονται αντιμέτωποι με την ατομικότητα, που αμφισβητεί το παραδοσιακό, το κυρίαρχο μοντέλο συμπεριφορών και φέρνει ακόμα και τους συντηρητικούς πληθυσμούς της ενδοχώρας όλο και πιο κοντά στο σύγχρονο τρόπο ζωής.