Αυτή η μικρή συλλογή των χαιρετισμών στις εκδηλώσεις των τελευταίων πέντε ετών υπηρετεί δύο στόχους: αφενός την ευαισθητοποίηση και αφετέρου την ενεργοποίηση των πολιτών, και ειδικά των νέων, για να περάσουμε από τις επετειακές εκδηλώσεις στην κατάκτηση της Μνήμης μέσα από τη Γνώση της Ιστορίας. Γιατί «από την Ιστορία δεν μπορούμε να αποδράσουμε», όπως θύμιζε, απευθυνόμενος, την 1η Δεκεμβρίου του 1862, στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, ο Αμερικανός Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν.

Ούτε απόδραση ούτε αδιαφορία λοιπόν, ειδικά σήμερα, περίοδο κατά την οποία στην Ευρώπη, την ήπειρο που σημαδεύτηκε από τον ναζισμό και τη λογική της βιομηχανοποιημένης, συστηματικής και μαζικής εξόντωσης του εβραϊκού πληθυσμού της, βιώνουμε δύο γεγονότα.

Κατ' αρχάς την απώλεια των μαρτύρων, με τη διπλή έννοια του όρου, δηλαδή εκείνων που μαρτύρησαν και εκείνων που επέζησαν και μεταφέρουν στις νεότερες γενιές τη φρίκη που έζησαν στα στρατόπεδα των ναζί. Και παράλληλα ζούμε το γεγονός οι φωνές του αναθεωρητισμού και του αντισημιτισμού να επιχειρούν προκλητικά να σχετικοποιήσουν το Απόλυτο Κακό που υπήρξε το Ολοκαύτωμα, απαξιώνοντας, αποκρύπτοντας, παραχαράσσοντας την πραγματικότητα του παρελθόντος, με πολύτιμους συμμάχους την αδιαφορία και την άγνοια. Πρόκειται για φωνές που όχι μόνο υψώνονται ισχυρές, αλλά -φευ-βρίσκουν ώτα ακουόντων, όπως διαπιστώνουμε από τις επαναλαμβανόμενες πράξεις βεβήλωσης μνημείων του Ολοκαυτώματος.