«Ακόμη δεν γράφτηκε ένας τυφλοσούρτης, που ν' ακολουθούμε κατά γράμμα, για να βγαίνουμε απ' το λούκι. Κάθε ζωή, από μόνη της, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Στη διαδρομή της, όλοι μαθαίνουμε να ζούμε με τον πόνο. Τον βιώνουμε κάθε μέρα. Όμως, κάθε μέρα που περνάει από πάνω μας, πονάμε λιγότερο, ώσπου να συνηθίσουμε για τα καλά όχι τον ίδιο τον πόνο, αλλά το πώς να ζούμε μαζί μ' αυτά που τον προκαλούν. Γιατί αλλιώς, η στενοχώρια δηλητηριάζει τη ζωή, την κλέβει ύπουλα. Δεν ωφελεί σε τίποτε, δεν λύνει κανένα πρόβλημα.
Γι' αυτό, κοίταζε μπροστά μπροστά σου, πάντα! Γιατί κι ο καιρός πάντα γυρίζει. Θα ζήσεις καινούργια πράγματα, θ' αρχίσεις ξανά να χαίρεσαι τη ζωή.
Είσαι νέος ακόμη, βιάζεσαι και απογοητεύεσαι εύκολα, κι όλα σου φαίνονται βουνό - έχεις κι εσύ το δίκιο σου, είν' αλήθεια! Στην αρχή μοιάζουν όλα δύσκολα. Με τον καιρό, μαθαίνεις... Και σιγά σιγά, η θλίψη γίνεται ανάμνηση με τα καλά και τα στραβά της. Αλλά κάποτε έρχεται και η χαρά και περισσεύει από τη λύπη. Να, όπως μια βροχερή μέρα που τη διαδέχεται η λιακάδα.
Να ζεις, λοιπόν, απολαμβάνοντας τις καταιγίδες αλλά καρτερώντας τις λιακάδες. Αυτό είναι όλο το νόημα. Έλα τώρα, πολλά λέμε, πάμε...»
«Πού πάμε;»
«Σάμπως ξέρω κι εγώ; Ή μήπως έχει καμιά σημασία; Ανεβαίνουμε στη μηχανή κι όπου μας βγάλει ο δρόμος...»