Η Βούλα Αντωνίου καταθέτει ένα πολύ προσωπικό ύφος γραφής με άριστη γλωσσική καλλιέργεια και πειθαρχία.

Αντλεί ερεθίσματα από μια ισχυρή αυτοσυνειδησία καθώς και από την οδύνη τής θύμησης, τις διαδρομές στη ρηχή εποχή μας, την αγάπη, τα αναπάντητα γιατί και πολλά από αυτά τα σημάδια του χρόνου που αφορούν στο μυθικό νησί τής Κύπρου. Αισθάνεται ζεστό ακόμη το αίμα τής παλιάς πληγής να τρέχει. Διατηρεί αυθεντική την θέαση όσων χάθηκαν και προφανώς γράφει με το μελάνι τής ψυχής και συνήγορο τον αυθορμητισμό τής ειλικρίνειας. Σκιαγραφεί την απώλεια, την απουσία, τον άνθρωπο, τον έρωτα, την αγάπη, την αγωνία, τον κοινωνικό προβληματισμό.

Ο ποιητικός λόγος τής Βούλας Αντωνίου είναι αυτοβιογραφικού χαρακτήρα. Ο εφιάλτης, ο φόβος, η ανάγκη γίνονται ατομικά βιώματα. Μας καλεί να αγγίξουμε αυτά που πονούν, αυτά τα ξεχασμένα που όσο κι αν σωπαίνουν βρίσκουν τον τρόπο να ξανάρχονται στο φως. Η βαθύτερη ουσία τής ζωής δεν αποκρύπτεται, δεν παρουσιάζεται μυστική, αντιθέτως περνά με τον παλμό τού λόγου κατευθείαν στο νου και καταγράφεται ως εμπειρία...