Χτυπώντας το κουδούνι, ο ταχυδρόμος σηματοδοτεί το ξεκίνημα αυτού του βιβλίου το παγωμένο ετούτο πρωινό του χειμώνα του 2003. Τα ελληνικά γραμματόσημα και οι σφραγίδες πιστοποιούν την προέλευση του δέματος: Θεσσαλονίκη. Το παραλαμβάνω υπογράφοντας το δελτίο. Επιδόθηκε στον παραλήπτη, σύμφωνα με την καθιερωμένη έκφραση. Ο αποστολέας είναι μια κάποια Πωλέτ Μ. η οποία συστήνεται, στο γράμμα που το συνοδεύει, ως φίλη της Ραχήλ Σουστιέλ που απεβίωσε λίγους μήνες νωρίτερα. Στις τελευταίες της επιθυμίες με ορίζει παραλήπτη αυτού του κιβώτιου, που έχει το σχήμα ενός κουτιού παπουτσιών και μου φαίνεται αρκετά βαρύ. Ο χρόνος κυλάει προς τα πίσω, προς εκείνη την επίφοβη στιγμή όπου ανασηκώνεται το πέπλο που καλύπτει την ταυτότητά μου. Στην ουσία, δεν τη γνωρίζω και πολύ τη Ραχήλ. Για τον πατέρα μου, Ζοζέφ Σουστιέλ, ήταν η ξαδέλφη, η μοναδική που σώθηκε από τους συγγενείς οι οποίοι παρέμειναν στη Θεσσαλονίκη. Για μένα, ήταν "η Ραχήλ, η ξαδέλφη από τη Θεσσαλονίκη" και τίποτε άλλο, μια ηλικιωμένη κυρία που γελούσε συνεχώς και που μιλούσε ένα σωρό γλώσσες, Γαλλικά, Τούρκικα, Ελληνικά κι εκείνα τα τραγουδιστά Ισπανικά που μόνον ο πατέρας μου καταλάβαινε.