ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η διευκόλυνση της πρόσβασης στην εκπαιδευτική διαδικασία για τα παιδιά των προσφύγων αποτελεί υποχρέωση πολιτική και καθήκον πρωταρχικό, ένα θεμελιώδες δικαίωμα, όπως για κάθε παιδί, σύμφωνα με το εθνικό και ευρωπαϊκό δίκαιο. Παράλληλα λειτουργεί ως αντίβαρο στην πραγματικότητα που βιώνουν τα παιδιά προσφύγων, μια ανάγκη ίσως για να επαναφέρουν στις ζωές τους μια αίσθηση κανονικότητας.

Η ανοιχτότητα της εκπαίδευσης, ωστόσο, σε διεθνείς και υπερεθνικούς οργανισμούς και φορείς οδηγεί στη διαμόρφωση λόγων, στη χάραξη πολιτικών και στη διαχείριση της γνώσης σύμφωνα με έναν τεχνοκρατικό και ορθολογιστικό, νεοφιλελεύθερο τρόπο οργάνωσης. Η σχετικότητα των εννοιών μετατρέπει τις υφιστάμενες αλυσίδες ισοδυναμίας σε μια πολύ ρευστή συνθήκη για την οργάνωση του εκπαιδευτικού θεσμού με την εμπλοκή ποικίλων φορέων. Μπορεί πλέον να μη γίνεται λόγος για προσφυγική κρίση,οι άνθρωποι όμως εξακολουθούν να αναζητούν καταφύγιο αλλού για τις κατεστραμμένες τους ζωές. Και παρά τις διακηρύξεις για την τροχοδρόμηση της εκπαιδευτικής δράσης με γνώμονα τη συμπερίληψη και την ισότιμη πρόσβαση στο εκπαιδευτικό αγαθό, οι ανισότητες παραμένουν και ο λόγος επενδύεται κάθε φορά με διαφορετικό περιεχόμενο ανάλογα με τις αναδυόμενες μορφές εξουσίας και τις ασκούμενες πολιτικές.