«Απορώ», έγραφε ο Ντουμά, «πώς μπόρεσαν μερικοί επιστήμονες και συγγραφείς να υπογράψουν ένα τέτοιο ντοκουμέντο. Για να εμποδίσουν την πρόοδο, μια χούφτα άνθρωποι ονειρεύονται έναν καινούργιο κατακλυσμό και θάλασσες από ανθρώπινο αίμα. Στο έγκλημα όμως αυτό, η ανθρωπότητα απαντάει: Ποτέ! Η αγανακτισμένη συνείδησή της θυμίζει ένα κύμα πρωτοείδωτο ίσως στην Ιστορία. Ένας Σοβιετικός επιστήμονας μου διηγήθηκε ότι σύμφωνα με μια λαϊκή ρωσική παράδοση το ένατο κύμα είναι το πιο μεγάλο...»
«... Περνώντας μπροστά από το Μαυσωλείο, η Νίνα Γκεόργκεβνα είχε στραμμένο το πρόσωπό της προς τον Στάλιν, που χαμογελούσε. Χαμογελούσε και η Νίνα στον άνθρωπο αυτόν, που είχε γνωρίσει τον κόσμο τον παλιό, που στάθηκε στο πλευρό του Λένιν και σήκωσε στην πλάτη του το πιο βαρύ φορτίο. Δυνάμωσε το κράτος των Σοβιέτ και οδήγησε το λαό νικητή, φρουρό της ειρήνης και της ζωής...»
Στο τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας του (Η πτώση του Παρισιού, Θύελλα, Το ένατο κύμα) ο Έρενμπουργκ μας μεταφέρει πλέον στην περίοδο που τελειώνει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ενώ παράλληλα ξεκινάει ο λεγόμενος «Ψυχρός Πόλεμος».