Μια καθηγήτρια με ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν της πηγαίνει για πρώτη φορά σε μια κωμόπολη λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Φλώρινα για να δουλέψει ως αναπληρώτρια σε Επαγγελματικό Λύκειο. Οι ιστορικές της γνώσεις για την περιοχή και η επιθυμία της να καλλιεργήσει την ιστορική συνείδηση των μαθητών της θα την οδηγήσουν στη δημιουργία ενός Ομίλου Προφορικής Ιστορίας. Ο Ηλίας, η Ελένη και άλλοι μαθητές της πείθουν αρκετούς από τους «ντόπιους» κατοίκους της περιοχής να τους διηγηθούν τις ιστορίες τους και να μοιραστούν μαζί τους τις τραυματικές μνήμες τους. Πώς όμως θα αντιδράσουν ο Διευθυντής, απόγονος Μακεδονομάχου, ο τοπικός λόγιος με τα δεκάδες βιβλία για τη Μακεδονία αλλά και τα άλλα παιδιά «με τα παντελόνια παραλλαγής και τα ξυρισμένα κεφάλια»;

Μια ιστορία για το χθες και το σήμερα, για τη συνάντηση του ατομικού τραύματος με το συλλογικό. Μια γυναίκα που αναμετριέται με τα δικά της βαρίδια, επουλώνοντας το τραύμα μέσα από τη συγχώρεση, και μια ομάδα παιδιών που, κόντρα στο ρεύμα της λήθης και της εθνικής μυθολογίας, σκαλίζουν τις πληγές του παρελθόντος με στόχο όχι την εκδίκηση αλλά την κατανόηση.

Αραγε, θα μπορούσε να γραφτεί ένα μυθιστόρημα και για αυτές τις εξόριστες φωνές που κατέγραψαν τα μαγνητόφωνα των δικών μου παιδιών του ομίλου; Είναι η ελληνική κοινωνία έτοιμη να αναμετρηθεί με το τραύμα που δεν είναι μακρινό αλλά χάσκει ακόμη, εκεί δίπλα της ανοιχτό; Σίγουρα είναι ευκολότερο να νοσταλγείς αυτούς που ξέρεις πως δεν πρόκειται να επιστρέψουν παρά να κοιτάξεις κατάματα αυτούς που θέλεις να πιστεύεις πως δεν υπάρχουν.