Πες μου αλήθεια μιαν αλήθεια που να καίει
δεν με τρομάζει η φωτιά, πώς να σ’ το πω;
Δεν είναι στόμα αυτό που άκουσες να κλαίει
δεν είναι πνεύμα ή ψυχή. Πες μου τι φταίει
η ύπαρξή μου να θυμίζει τον καρπό
της αμαρτίας; Δι’ ευχών ημών τα χρέη.

Δεν ξεπληρώνεις κάποιο χρέος με το τάμα
να τάζεις έμαθες χωρίς να εξοφλείς
κρυφά ο χρόνος ακονίζει μία λάμα
ό,τι μας ένωσε να κόψει απ’ το ράμμα
μπροστά στα βλέφαρα μιας Θέμιδος τυφλής.
Στη ζυγαριά ποτέ δεν βάρυνε το κράμα.