ΤΟ ΙΔΕΩΔΕΣ, Η ΙΔΕΑ, ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ

Στο τέλος της δεκαετίας του 1970, η διακήρυξη του θανάτου των ιδεολογιών θεμελιωνόταν στην κατάρρευση των μεγάλων μπλοκ της ολοκληρωτικής σκέψης που είχαν συγκροτηθεί από τα τέλη του 19ου αιώνα και οργάνωσαν τις μεγάλες καταστροφές του αιώνα που ακολούθησε. Όμως η ιδεολογία, ως ψυχική και συλλογική θέση, δεν πεθαίνει ποτέ. Το να διακηρύσσεται ο θάνατός της είναι σαν να αγνοείται το γεγονός ότι η ιδεολογία δεν ορίζεται μόνο από το περιεχόμενό της, αλλά από μια ιδιότυπη, επαναλαμβανόμενη και διαδιδόμενη ψυχο-νοητική θέση, η οποία μακράν του να έχει απολέσει κάτι από το σθένος της, έμελλε να ενδυναμωθεί, ριζοσπαστική και θανατηφόρα, σήμερα μάλιστα ακόμα πιο πολύ.

Βασισμένο στην κλινική της ψυχοθεραπείας και της ψυχαναλυτικής εργασίας σε ομαδικό πλαίσιο, το βιβλίο εξηγεί πώς διαμορφώνεται η ιδεολογική θέση και πώς αυτή μετασχηματίζεται μέσα στην εργασία του πένθους της τριπλής υποταγής: στον παντοδυναμικό Ιδεασμό, στο δομικό ή απάνθρωπο Ιδεώδες και στο αλλοτριωτικό Είδωλο. Η ανάλυση επεκτείνεται με την επερώτηση των προϋποθέσεων της μεταβίβασής της στη μελέτη των ακραίων και εμπρόθετα καταστροφικών ιδεολογιών, εκείνων της σκοτεινής περιόδου στην Ευρώπη τη δεκαετία 1970-1980, ή των δικτατοριών στη Λατινική Αμερική, ή αυτών που σήμερα φαίνεται να κατευθύνουν τις μαζικές τρομοκρατικές δράσεις των τζιχαντιστών.