ΑΜΙΛΗΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Φρύδια σμιχτά φοβισμένα μου χείλη
Προσωπίδα πέτρινη πάνω απ' το λίκνο μου
σπαράζεις, μητέρα
Στις δύσκολες νύχτες δυο τούφες μαλλιά
ξεριζωμένα - στη γης απιθώνεις κι εκεί μένεις
κουτσουράκι από αστραπή καμένο.

Έρχεσαι τότε, αμίλητο ποίημα, λυχναράκι αναμμένο
και θαμποφέγγεις στην άδεια μας κάμαρα.
Με φτερούγες σπασμένες με βρίσκεις
λαβωμένο γεννήθηκα- προσπαθώ να σε φτάσω.

Σωριάζεσαι λέξεις στη νύχτα ριγμένες
Στα θεμέλια χτίζεσαι δεν περιμένεις
Στοιχειώνουν οι στίχοι σου άδικα ψάχνω
«Τράβα καλό μ’ , τον άλυσο, τράβα την αλυσίδα,
τον κάτω κόσμο ανάγειρα και τίποτες δεν ήβρα».