Ο Κλάιστ χρειάζεται μια τραγωδία, θέλει τον Φόβο και κυρίως τον Έλεο. Χρειάζεται τα δάκρυά μας για την Πενθεσίλειά του.
Φθινόπωρο του 1807, στη Δρέσδη. Στο σπίτι με τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, ο Κλάιστ μένει πλάι πλάι με τον Πφούελ, τον αδελφικό του φίλο. Μια μέρα, ο Κλάιστ ορμάει στο δωμάτιο του Πφούελ αναστατωμένος, κλαίγοντας:
«Πάει, πάει, είναι νεκρή».
«Ποια;» λέει ο Πφούελ.
«Αυτή! Η Πενθεσίλεια!»
«Ναι» λέει ο Πφούελ, «αλλά εσύ τη σκότωσες».
«Α, βέβαια!» λέει ο Κλάιστ.