Στις σελίδες του βιβλίου παρουσιάζονται όλα τα επιγράμματα του πέμπτου βιβλίου και δέκα ακόμη από άλλα βιβλία της Παλατινής Ανθολογίας, που αναφέρονται ονομαστικά σε γυναίκες, σε ερωτικές συντρόφους, σε παλλακίδες και κυρίως σε επώνυμες εταίρες. Ουσιαστικά είναι ερωτικά ποιήματα. Όμως δεν μιλούν για τον εξιδανικευμένο έρωτα που τοποθετεί τη γυναίκα σε ένα άφθαστο εικονοστάσιο. Οι ποιητές της αρχαιότητας οι οποίοι δεν φορούσαν τον στενό κορσέ του πουριτανισμού, χωρίς τα υποκριτικά δεσμά της σεμνοτυφίας, μιλούσαν ρεαλιστικά για τον έρωτα. ’λλωστε οι στίχοι τους εκφράζουν τους ηθικούς και ερωτικούς κώδικες της εποχής τους. Στα ποιήματά τους εξυμνούν με κάθε λεπτομέρεια την ομορφιά του γυναικείου σώματος, φτάνοντας μέχρι τα πιο απόκρυφα σημεία. Πραγματεύονται το μυστήριο της λαγνείας, το σαρκικό πάθος, το ερωτικό επικλίνιο δόσιμο.

Μέσα από τους στίχους των ποιητών παρελαύνουν νέες, γριές, πόρνες, παρθένες, άπιστες, ψηλομύτες, πονηριές, μοχθηρίες, εκδικήσεις, εκρηκτικότητα, υπαινιγμοί, όλα αυτά που συνθέτουν το απίθανο βιοτικό γεγονός που είναι ο έρωτας. Το ερωτικό επίγραμμα είτε είναι τρυφερό, μελαγχολικό, τολμηρό, απελπισμένο, ζηλότυπο, πάνω από όλα είναι αισθησιακό. Μιλάει στην καρδιά, στο συναίσθημα και στη βαθιά ερωτική επιθυμία του αναγνώστη. Από τις εταίρες και τα κάλλη τους, ο μεταφραστής εντρυφεί στα Δώρα της Αφροδίτης, αποδίδει έμμετρα τα επιγράμματα, τους δίνει μια σύγχρονη στιχουργική φόρμα, ώστε να γίνουν τραγούδια, τραγούδια της παρέας, όπως λειτούργησαν άλλωστε πολλά επιγράμματα στην εποχή τους.