Η Μαρία Γιαννάτου μας καταπλήσσει απαντώντας. Με φωνή καθημερινή και οικεία παρουσιάζει τα πολύτιμα ενθύμια της προσπαθώντας να αποκαλύψει τα κλειδιά της δικής της ύπαρξης. Εστιάζει σε λεπτομέρειες τόσο καθημερινές, τόσο τραγικές, τόσο επίμονες που μας εξαντλούν γιατί οικειοποιούνται εύκολα τον δικό μας χώρο, ενώσω εμείς παρατηρούμε τα λιλιπούτεια νήματα που τις συνδέουν με τους θαλάμους του εαυτού της.

Με ελλειπτική σύνταξη και στίξη, με λέξεις απλές, με ρήματα λιτά, με στίχους κοφτούς μας μεταφέρει εκεί όπου ενθυμείται, εκεί όπου οι προσωπικές διαστάσεις των αγαπημένων νεκρών γίνονται αισθητές: στα δωμάτια του διαμερίσματος, στο παλκοσένικο, στο νοσοκομείο, στον δρόμο, στις ράγες του τρένου, στην πόλη, στον τάφο. Η Μαρία αλλάζει θέση τώρα. Από την πρώτη σειρά μιας πλατείας θεάτρου, ανεβαίνει στην αυλαία και απευθύνεται στην πρωταγωνίστρια μητέρα της:

10
Ξημερώματα
εγκατέλειπα την κηδεμονία σου
στ' άψυχα λευκά ντουβάρια του ’γιου Σάββα
με φόβο
που σκάλωνε κάτω από την γλώσσα σου
και ανέβαινε στο βλέμμα σου 3
ζητούσες να καθίσω
εξαντλημένη
έφευγα
μετά από δύο μέρες
κρεμάστηκες
από το τοπίο
που βρισκόταν κάτω από τα πόδια σου

Διερευνώντας τις σαρκώδεις ρίζες της, η Μαρία Γιαννάτου διαρκώς συνομιλεί. Το πένθος της εγκατάλειψης την εισάγει σε αποστροφές και σε λιτούς δραματικούς μονολόγους όπου όλες οι λέξεις-σπαράγματα πασχίζουν να επουλώσουν τον χωρισμό. Και είναι αυτός ο επίμονος έλεγχος του αισθήματος και ο κοριτσίστικος τόνος της φωνής της που παραμένει στ' αφτιά μας, ενώ έχουμε κλείσει το βιβλίο της. Και μας υπνωτίζει.

Λιάνα Σακελλίου