Χτες τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν ένα καινούργιο έθνος γεννήθηκε.
Εμείς -το ολοκαίνουργιο έθνος, η τελευταία γενιά της επανάστασης και το τελευταίο μοντέλο της εξέλιξης- κυκλοφορήσαμε στην αγορά... και στους δρόμους από νωρίς. Παντού, σε αφίσες, περιοδικά και οθόνες, είδαμε τον εαυτό μας να στέκει με συγκίνηση και χάρη δίπλα σ' ένα μπουκάλι μπίρας ή δίπλα σε άστεγους, γυμνούς μπαμπουίνους και σ' άλλα καημένα ζώα. Αναφανήκαμε μέσα από τις στάχτες των επαναστάσεων που σβήστηκαν σε στρόγγυλα τασάκια καφενείων. Αχ, τα τασάκια, αυτοί οι εφήμεροι ομαδικοί τάφοι μπροστά μας. Όσο τ' αδειάζουμε, τόσο γεμίζουν με στοιβαγμένες σορούς ανθυγιεινών ηρώων, που άδοξα και άνευ δίκης εκτελέστηκαν εντός μας ένας ένας. Μα χτες τη νύχτα, το καινούργιο φως έλαμψε. Εμείς, η φυλή της αισιοδοξίας, με νέα, δροσερή και καθαρή πνοή, κόψαμε το κάπνισμα και όλους τους δεσμούς με τις δυσοσμίες του παρελθόντος. Τέρμα! Τέρμα πια τα τασάκια, τα θλιβερά αυτά επιτραπέζια μνημεία χαμένων αγώνων... Τέρμα πια το παρελθόν.