ΤΟ ΚΡΥΦΤΟ

Είναι καιρός που αρχίσαμε να παίζουμε, γυρίζω αργά το βράδυ σπίτι και ψάχνω μάταια να σε βρω, πηγαίνω στο υπνοδωμάτιο, όπου υποθέτω έναν ίσκιο σώματος κάτω από αναπνοές οπάλινες και πέπλα παραμιλητών, πηγαίνω στο σαλόνι με νωπό το εντύπωμα του παλίνδρομου ρεμβασμού σου, εκεί που αφήνεις τα μαλλιά να διακλαδίζονται σκεπάζοντας τον ύπνο των παιδιών. Δεν είσ’ εδώ.

Στην κουζίνα με το τραπέζι σκουπίζοντας τα λόγια περασμένων ημερών, στο μπαλκονάκι με τα ρούχα δείχνοντας τις άδειες αγκαλιές τους, στο κομοδίνο με βιβλία σημαδεμένα που ποτέ δεν τελειώνεις, στο ανοιχτό παράθυρο μιας μελωδίας. Δεν είσ’ εδώ.

Στο βάθος μόνο του παλιού καθρέπτη, όπου σωπαίνουν τ' αγάλματα κι αποξενώνονται τα περασμένα είδωλά μας, ακούγεται η φωνή που λέει ακόμα ποια είναι η ομορφότερη του κόσμου, ποια κρύβεται στο μαύρο δάσος ψάχνοντας το φως, ποια είναι η τελευταία στη μοιρασιά, η πιο αδικημένη, κι όμως ακόμα είν' εδώ.