ΚΙΚΟΝΕΣ - ΛΩΤΟΦΑΓΟΙ - ΚΥΚΛΩΨ

Οδύσσεια. Το ταξίδι της ψυχής στον κόσμο και η εκθεωτική πορεία του ανθρώπου, κωδικοποιημένα στους στίχους του αξεπέραστου αυτού έπους του θείου ποιητή της φυλής μας. Και τι κλειδί της ερμηνείας του καλά κρυμμένου μυστικού; Μα η ελληνική γλώσσα, το τέλειο όργανο του Θείου Λόγου, του εκφραστή της ουσίας στον κόσμο της ύλης.

Η Οδύσσεια είναι πρωτίστως ένα εσωτερικό ταξίδι στην Ποσειδώνια θάλασσα του συναισθήματος, μία καθαρσιακή πορεία της ψυχής απ την κακότητα της ύλης, που έχει δύο κατευθυντήριες γραμμές, την κατάκτηση της αρετής και την απόκτηση της μυστηριακής γνώσης στην ένσαρκη κατάσταση. Τα τέρατα κι όλες οι δοκιμασίες του Οδυσσέα-νου είναι τα πάθη της ανθρώπινης φύσης, που εμφυσούν οι πήμονες δαίμονες-μνηστήρες, οι δοκιμαστές της ψυχής-Πηνελόπης στην ενσάρκωση, χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις.

Η φιλοσοφία μάς δείχνει ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να καθαρθούμε από τους ρύπους της κακότητος, το "πώς βιωτέον", και η Οδύσσεια είναι η συμβολική αποτύπωση των σταδίων αυτής της εξελικτικής πορείας της ψυχής, μέχρι που ο Οδυσσέας-νους φτάνει μόνος στους Φαίακες, τους κατά φύσιν δαίμονες-αγγέλους, και εκθεώνεται. Γίνεται κι αυτός "κατά σχέσιν δαίμων", ένας "βροτός Φαίαξ", έχοντας μία αποστολή: να γυρίσει στην Ιθάκη, τον κόσμο της ύλης, απ όπου ξεκίνησε, γιατί αγαπάει τον τόπο του και τους ανθρώπους.

Απ το κέντρο καρδιάς τελικά περνάει ο δρόμος της εξέλιξης, η ανάδειξη του θείου στοιχείου εντός μας, και λέγεται ΑΓΑΠΗ. Είναι ο δρόμος που δείχνει ο αγαθός μας δαίμων, το ηλιακό προστατευτικό μας πνεύμα, άγρυπνος παρατηρητής στο μεσαίο κατάρτι του πλοίου-σώματός μας. Δεν φοβόμαστε τον άγριο Ποσειδώνα, όταν καταυγάζει την εστία της καρδιάς μας το φως της ουσίας, όταν "έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!