ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΩΔΥΝΕΣ ΜΑΤΑΙΩΣΕΙΣ ΣΤΗ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ, ΩΔΗ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!

Ας φύγουν όλα.
Εγώ θα περπατήσω στις άδειες ακρογιαλιές, θα μαζέψω κοχύλια, θα αφήσω το γαλάζιο της θάλασσας να με συνεπάρει. Θα κοιτάξω τους μακρινούς μου ορίζοντες με της ελπίδας τα μάτια κι ας δακρύσω. Θα ανοίξω το βιβλίο μου σε νέες σελίδες χωρίς να κοιτάξω πίσω ο σελιδοδείκτης μου δείχνει πάντα το παρόν. Θα ανοίξω τα χέρια για να αγκαλιάσω τη μέρα.
Ας φύγουν όλα.
Εγώ θα πάρω άλλο μονοπάτι αδιάβατο να περπατήσω. Κι ας χαθώ. Τι κέρδισα περπατώντας σε λεωφόρους ανοιχτές ψεμάτων;
Ας φύγουν όλα.
Τον ήλιο μου θα αντικρίσω κατάματα. Με αμέθυστο και τοπάζι, θα ζωγραφίσω τελείες και παύλες στο γκρίζο. Από μακριά η ελευθερία μού γνέφει... ακολουθώ παίρνοντας ανάσες μικρές, ζωογόνες... και χαμογελώ!