Πίσω από το κρασί και από το σταφύλι που το γεννά, το φυτό που το θρέφει και τη γη που το φιλοξενεί υπάρχει πάντα ο άνθρωπος. Μια μορφή, ένα πρόσωπο στα οποία ζωγραφίζεται ο μόχθος, ο κόπος, η προσμονή, η λύπη αλλά και η ελπίδα, η χαρά, η προσδοκία, η ικανοποίηση. Πρόσωπα πολλά και διαφορετικά, ανδρικά μα και γυναικεία, νέα ή ηλικιωμένα, με το βλέμμα κάποτε κουρασμένο αλλά μάχιμο, συχνά ανυπόμονο και διεκδικητικό. Πρόσωπα ομιλητικά ή σιωπηλά, πρόσωπα αμπελουργών, οινοποιών, οινολόγων καθώς και άλλων ανθρώπων που έδεσαν τη μοίρα τους με αυτήν του ελληνικού κρασιού και διηγούνται την ιστορία τους συνθέτοντας μέσα από τη δική τους φιλοσοφία και άποψη το πολύπλοκο ψηφιδωτό της ελληνικής οινοποιίας.

Στην οινική ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου -που διέδωσε στις υπόλοιπες την καλλιέργεια της αμπέλου και την τέχνη της οινοποίησης υπάρχει πάντα ένα αφιέρωμα, μικρό ή μεγάλο, και μία αναφορά στην Ελλάδα, που αγάπησε το κρασί και πρώτη ανάμεσα στους πρώτους ανήγαγε σε τέχνη την παραγωγή του. Μια χώρα μικρή που, παρότι στο πέρασμα των αιώνων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα έδωσε από τα πιο εμβληματικά κρασιά στον κόσμο, τα ονόματα των οποίων χαράχτηκαν με χρυσά γράμματα στην ιστορία, έχασε τη συνέχειά της και αναγκάστηκε να ξεκινήσει ξανά, σχεδόν από μηδενική βάση.