Eντροπία

’μμος της θάλασσας ο γαλαξίας,
αφρός λευκός στο κύμα
τα δομημένα από άνεμο
κι αλάτι όνειρα
διάττοντες ικέτες
στο βωμό λάθος θεού
τάραξαν τη διάταξη των άστρων
και γεννήθηκαν νησιά φεγγάρια
λουσμένα στο άγιο μπλε του Αιγαίου.

Έτη φωτός μάς χωρίζουν από τη γένεση
που κανείς πια δεν θυμάται.
Μας αποκοίμισε διονυσιακή βάρβιτος
σε μια εκφυλιστική κατάσταση σφαγίου
που εγκαταστήσαμε
στις εξώθυρες του παραδείσου
για ν’ αποκλείσουμε την πρόσβαση.

Σπέρμα τρύπιας συνείδησης
κόσμος που μίσησε την αθανασία του
ηχούν μεταλλική βλάστηση
σε συναυλία που πληγώνει
και την απολαμβάνω
από στάση εμβρύου
αναζητώντας το αποτύπωμά μου
στην άβυσσο
αφού έπαψα να ονειρεύομαι αναμνήσεις
που δεν μου ανήκουν,
όντας σοφότερος,
δικό σας υποπόδιο υποποδίου,
για να βρίσκουν οι ρίζες μου
πρόσφορο έδαφος
να γερνάω όλο και βαθύτερα
χωρίς ελπίδα.