Λοιπόν, μάθε κάτι από μένα που είμαι μόνο ένα δέντρο: δεν χρειάζεται και πολλή λεβεντιά για να κόψεις απ’ τη ρίζα κάτι δεμένο με τη γη, που δεν μπορεί να τρέξει για να ξεφύγει. Εσύ έχεις πόδια. Μπορεί να σου φαίνονται δυνατά και γρήγορα και ικανά να σε ταξιδέψουν στην άκρη του κόσμου, ή να νομίζεις πως είναι λιανά σαν τσάκνα και πως θα λυγίσουν στην πρώτη δυσκολία. Μα έχεις πόδια και είναι δικά σου. Εγώ; Πού μπορώ να πάω εγώ; Τι μπορώ να κάνω; Εγώ έχω ρίζες. Αυτές είναι που με τρέφουν, βέβαια, αλλά αυτές οι ίδιες είναι που με κολλάνε εδώ ακίνητο, έτοιμο να με κάνει όποιος θέλει μια χαψιά. Στέκομαι εδώ και περιμένω ανήμπορο την απόφασή σου. Και η απόφαση αυτή θα γίνει η μοίρα μου.
Έγινε σιωπή. Μα ήταν μια σιωπή που έλεγε πολλά, πάρα πολλά.
-Ένα μόνο θα σε ρωτήσω: γιατί με έσωσες όταν ήμουν ένα μικρό βλασταράκι που οι άλλοι με έλεγαν παράσιτο; Γιατί δεν έδωσες μια με το παιδικό σου χεράκι να με ξεριζώσεις τότε και να με πετάξεις μαζί με τ’ άλλα σκουπίδια;
Γιατί να μου δώσεις μια ζωή, αν η ζωή αυτή δεν είναι δική μου;

Το βιβλίο, σε πρώτο επίπεδο, μιλά για ένα δέντρο που φυτρώνει κατά τύχη και σύντομα έρχεται σε επαφή με την σκληρή πραγματικότητα της κοπής των δέντρων όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα με μοναδικό σκοπό να στολιστούν για λίγες μέρες, αλλά και τις «σκέψεις» του δέντρου για την ματαιότητα μιας τέτοιας συνήθειας. Σε δεύτερο επίπεδο, όμως, πραγματεύεται την αλληλεγγύη, την επώδυνη ενηλικίωση, τον χωρισμό, τη βία, την προσφυγιά και τη διαστροφική χρήση της Φύσης από τον ’νθρωπο που την αντιμετωπίζει ως εργαλείο.