Σε έναν κόσμο στον οποίον τα πέντε τουλάχιστον έκτα του πληθυσμού είναι καθάρματα ή τρελοί και βλάκες, πρέπει όποιος ανήκει στο τελευταίο ένα έκτο ... να βασίζει το σύστημα της ζωής του στο να ζει αποτραβηγμένος- όσο δε πιο μακριά, τόσο το καλύτερο.

Το τετράδιο αυτό, στο οποίο ο Σοπεγχάουερ κατέγραφε στοχασμούς για προσωπική του χρήση στην καθημερινότητα της ζωής, αφήνει να διαφανεί ο εσωτερικός κόσμος του φιλοσόφου: οι φόβοι και οι αγωνίες του, η ακλόνητη πεποίθηση στην αξία και την κλήση του, η βαθιά μοναχικότητά του, ο ζωντανός διάλογός του με συγγραφείς του παρελθόντος. Ο Σοπεγχάουερ μιλά εδώ στον εαυτό του με το τόσο χαρακτηριστικό γι’ αυτόν κριτικό πνεύμα και καυστικό ύφος.