Το βιβλίο απορρέει από την αυξανόμενη έντασή μου για την πρόσφατη τάση πολλών έγκυρων μελετημάτων να ισχυρίζονται, φαινομενικά στο όνομα της επιστήμης, ότι πιστεύουν πως οι εαυτοί τους, και βέβαια εκείνοι των αναγνωστών τους, δεν υπάρχουν, αλλά οι εαυτοί έχουν αντικατασταθεί από διευθετήσεις των εγκεφαλικών κυττάρων. Νομίζω ότι καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι προσυπογράφουν αυτό το εξωφρενικό αφήγημα. Είναι εύκολο να το θεωρήσουν έναν αναγκαίο πυλώνα της πίστης τους στην επιστήμη: μια δικαίωση του υλικού κόσμου ένα αποφασιστικό στήριγμα για ανάγκη βεβαιότητας που έχουμε στη διάχυτη σήμερα αταξία. Φαίνεται, επίσης, να προμηθεύει ένα σθεναρό υποκατάστατο για την πιο φιλάρεσκη ιδέα πως οι σκέψεις μας και τα αισθήματά μας έχουν όντως σημασία.

Ωστόσο δεν νομίζω ότι αυτό το αυτοκτονικό τέχνασμα μας δίνει την επιστημονική βεβαιότητα που επιθυμούμε. Στην πραγματικότητα, ο ισχυρισμός της μη ύπαρξης δεν έχει νόημα από μόνος του, ούτε ο συλλογισμός που χρησιμοποιείται για να τον στηρίξει. Κι αυτός ο ισχυρισμός ουσιαστικά δεν απορρέει από την επιστήμη. Προέρχεται από μια παλαιά δυϊστική φιλοσοφική παράδοση που τώρα πλέον δεν έχει ουσιαστικό κύρος.