Σκοτάδι. Ακούγεται off η φωνή του Φωκίωνος Καπνίδη.
Ελληνικέ λαέ. Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις.
Είμαι ο Φωκίων.
Και είμαι νεκρός. 'Αρα ζωντανός εφόσον στην Ελλάδα μόνον οι νεκροί δεν πεθαίνουν ποτέ. Φως. Κλίμα προεκλογικής συγκέντρωσης. Μπαλόνια, κονφετί, ακούγονται συνθήματα όπως, Φωκίων, ζούμε αφέντη να σε δούμε, Μπράβο, Ζήτω! Μαζί σου, Φωκίων, και χέσε το ταμείον, και άλλα.

ΦΩΚΙΩΝ (εμφανίζεται)
Θα ήταν πολύ εύκολο να αρχίσω με τα κλασικά και τα τετριμμένα. Με τα στερεότυπα, τα κλισέ και τα δοκιμασμένα. Εδώ όμως δεν πρόκειται για μια τυπική προεκλογική φιέστα, αν και αυτός που σας ομιλεί διεκδικεί την πρωθυπουργία αν τον τιμήσετε με την ψήφο σας. Κι αν δεν τον τιμήσετε κακό του κεφαλιού σας. Εδώ πρόκειται για προσκλητήριο συναγερμού για την ανάσταση μιας χώρας. Η χώρα αυτή, λένε κάποιοι, σώθηκε. Δεν διαφωνώ. Επειδή σώθηκε, τώρα πρέπει να αναστηθεί. Υπάρχουν δύο ειδών σωτηρίες: Η όρθια και η τέζα. Η Ελλάδα γνώρισε τη δεύτερη. Σώθηκε μεν τεζαρισμένη δε. Εξ ου και πρέπει να πάρει το δρόμο του Λαζάρου. Να αναστηθεί. Ελλάδα, ακούς; Δεύρο έξω! Και σας ερωτώ: Ποια άλλη δύναμη συνομιλεί με την επικράτεια των νεκροζώντανων καλύτερα από τους ψεκασμένους; Το ’συλο Ανιάτως Ψεκασθέντων Ολικώς Υστερούντων, το ιστορικό ΑΑΨΟΥ, εκφράζει εξ ορισμού τη δύναμη αυτή. Εμπρός, λοιπόν, της χώρας ψεκασμένοι, όπως άλλοτε της γης οι κολασμένοι. Εμπρός! Εμπρός! Είναι η αντίδραση που επιβάλλεται, πόσο μάλλον μετά τη μεγάλη πρόκληση που δεχτήκαμε!