Στην αρχαία Αθήνα οι γυναίκες ήταν κλεισμένες στο γυναικωνίτη, γιατί μόνο ο ελεύθερος άνδρας θεωρούνταν ο "έλλογος πολίτης" που μπορούσε να "άρχει" και η γυναίκα το "άλογο στοιχειό της φύσης" που δεν μπορούσε παρά "να σιωπά και να άρχεται". Στη χριστιανική Δύση, στο όνομα της σύνδεσής τους με τις ανορθολογικές δυνάμεις της φύσης και του σκότους, χιλιάδες γυναίκες κάηκαν ως μάγισσες στην πυρά. Στους Νέους Χρόνους ο πολιτικά ριζοσπάστης Ρουσώ ζητούσε διαφορετική εκπαίδευση για τα κορίτσια, ταιριαστή με τα καθήκοντα της καλής νοικοκυράς, συζύγου και μητέρας. Ο αντιδραστικός αντι-διαφωτιστής Νίτσε υποτιμούσε βαθιά το, εκ φύσεως κατώτερο από τον άνδρα-πολεμιστή, γυναικείο φύλο. Ο Φρόυντ απογείωσε ψυχαναλυτικά τη δύναμη του ανδρικού σεξουαλικού οργάνου και θεωρητικοποίησε την έλλειψή του ως φθόνο του πέους. Ο αναρχικός Προυντόν θεωρούσε τις γυναίκες "αλυσοδεμένες με τη φύση" και "ένα υποκοριστικό του άνδρα". Ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Μουσολίνι, ο Φράνκο και ο Μεταξάς προώθησαν την πατριαρχική οικογένεια και ηθική, αναθέτοντας στη γυναίκα να κάνει παιδιά για το έθνος και να συνδράμει τον άνδρα-ήρωα.

Ενάντια σε αυτό τον παλαιό και νεο-συντηρητισμό της θαλπωρής του τρίπτυχου πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, γράφεται αυτό το βιβλίο. Μέσω της ιστορικής καταγραφής των θεωριών που θεμελίωσαν φυσιοκρατικά την ανισότητα των δύο φύλων όσο και των διεκδικήσεων και των επιτευγμάτων του γυναικείου κινήματος, επιχειρείται η κοινωνική ανάλυση της γυναικείας κατάστασης και η αξία ενός προτάγματος για τη χειραφέτηση της γυναίκας που επιδιώκει να βελτιώσει τον κόσμο στον οποίο ζει και να καταργήσει την κυριαρχία, τόσο την ανδρική όσο εν γένει και του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο και το οικολογικό περιβάλλον.